Ik vind het moeilijk om in een polariserend Nederland ‘de duurzame balans’ te vinden. Ik krijg soms het gevoel dat ik tégen stikstofplannen en vóór de boeren moet zijn, of andersom. Je bent vóór windmolens of tegen. Vleesvreter of sojaslurper. Er zit weinig tussen.
Door die zwart-wit-discussies merk ik ook dat ik moeilijk mijn afkeuring kan onderdrukken als ik op de menukaart 600 gram biefstuk (“voor echte mannen”) zie staan. Als ouders in een suv hun kinderen 500 meter naar school rijden. Als buren hun hele tuin voltegelen (lekker onderhoudsarm). Of als ik in de binnenstad mensen met (plastic) tassen vol goedkope rommel de Big Bazars en Primarks uit zie lopen.
Maar de praktijk is natuurlijk niet zo zwart-wit. Zelf ben ik ook niet roomser dan de paus en niet heiliger dan een boontje (maar wel biologisch en van Nederlandse bodem).
Zo ben ik overtuigd vegetariër (en praktisch vegan), maar als ik eens per maand eten bestel bij de lokale saté-specialist, dan vind ik het vlees toch lekkerder dan de tofu- of tempévariant. Wel kip, want de kleinste voetafdruk.
Tsjah, meten met twee maten…
Ik ben fanatiek fiets- en treinforens. Maar voor een tweedaagse cursus vorige week pakte ik toch de auto, omdat de locatie onbereikbaar en onbereisbaar (b)leek met de het openbaar vervoer.
Jup, het mag niet te veel moeite kosten…
Ik weet dondersgoed dat langzamer rijden leidt tot minder uitstoot en rij dan ook geen 130. Maar ik zoek wel de grens op door precies 100 op mijn navigatie te rijden, terwijl de kilometerteller in mijn auto dan op 110 staat.
Uhuh, noem me hypocriet.
Ik weet hoe slecht elektronica is als het gaat om arbeidsomstandigheden en milieubelasting. Daarom heb ik een (min of meer) duurzame Fairphone en koop ik geen onnodige technische snufjes. Maar mijn hart maakt toch een sprongetje als ik langs de Coolblue loop.
Jep, liefde voor stekkers maakt blind.
Die polarisatie en zwart-wit-gedachten in de maatschappij én in mijn hoofd zijn jammer, want het zet groepen tegenover elkaar. De onderlinge spanning neemt toe en dat maakt een open gesprek lastig. Terwijl de overstap op een groene, toekomstbestendige economie juist iets is wat we samen moeten doen.
Maar een balans tussen zwart en wit, ook dat is wat mij betreft duurzaam. Dus zondig een keer lekker en laat anderen hun eigen keuzes maken, maar houd ook aandacht voor mens, natuur en milieu.
En ja, daar kun je toch alleen maar vóór zijn?
